Γενικά Θέματα

 

 

__________________________________________________________________

30η Δεκεμβρίου 2015, Άγιος Δημήτριος Μονεμβασίας

Πηγή: Ελληνοκαναδικό ΒΗΜΑ, επιμέλεια Αγγελική Αλεξάκη-Λαμπροπούλου

ΑΓΓΕΛΙΚΗ 01

 

 

19η Μαρτίου 2015, Άγιος Δημήτριος Μονεμβασίας

Ο Χαρταετός

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά, κοντά στο λιμάνι, στο κέντρο της πόλης. Όλο το Τριώδιο έβλεπα τους χαρταετούς από μακριά! Κοιτούσα από την ταράτσα του σπιτιού προς το Κερατσίνι, την Πειραϊκή ή τον Προφήτη Ηλία αναζητώντας στον ορίζοντα κάποιο χαρταετό. Πού και πού έβλεπα και χαρταετούς πιο κοντά. Κάποιοι τολμηροί κατόρθωναν να πετάξουν χαρταετό από την ταράτσα του σπιτιού τους, αψηφώντας τα ηλεκτροφόρα σύρματα και τις πιθανές συνέπειες από τις «αναγκαστικές προσγειώσεις» στα κεραμίδια των γειτονικών σπιτιών.

Και έφθανε η Καθαρή Δευτέρα!

Ξυπνούσαμε το πρωί και κοιτούσαμε τον καιρό. Αν δεν έβρεχε και «έδειχνε» καλοσύνη, παίρναμε το λεωφορείο για την Αθήνα και μετά για το Περιστέρι. Εκεί, στο θείο μου, θα γιορτάζαμε τα κούλουμα και θα πετούσαμε χαρταετό στα «χωράφια»!
Ανάμεσα στα μικρά και αραιδομημένα σπιτόπουλα υπήρχαν μεγάλα «ανοίγματα» όπου δεκάδες άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι, διασκέδαζαν με τους χαρταετούς. Ο χαρταετός, η καλούμα ή καλούμπα, το «κεφάλι», το τρέξιμο, το αργό «ανέβασμα», το απότομο αμόλημα του σπάγκου όταν ο αέρας δυνάμωνε, το γρήγορο «μάζεμα στην αντίθετη περίπτωση, οι «βουτιές» στις αλλαγές του αέρα ή από ατζαμοσύνη… μια γεμάτη και χαρούμενη μέρα που κάποια στιγμή τέλειωνε!
Και μετά η επιστροφή, το γεμάτο λεωφορείο ή ατελείωτη ουρά στη Ομόνοια στη αφετηρία προς τον Πειραιά, ή κούραση της ημέρας, ό ύπνος πριν καλά-καλά πέσουμε στο κρεβάτι! Η επόμενη μέρα μας έβρισκε με μια αδιόρατη μικρή απογοήτευση … θα έπρεπε να περιμένουμε έναν ολόκληρο χρόνο για να ξαναπετάξουμε χαρταετό!

Κάποια χρόνια αργότερα αρχίσαμε να κατεβαίνουμε στο χωριό για καλοκαιρινές διακοπές. Τότε,τους καλοκαιρινούς μήνες, οι κάτοικοι του χωριού μετακόμιζαν σε πρόχειρα καταλύματα στα κτήματα,. Η οικογένεια μου ξεκαλοκαίριαζε στα «Πλάκια». Ο ιδανικός τόπος για χαρταετό! Ο απογευματινός αέρας από την Χαραχιά σήκωνε εύκολα τον χαρταετό και τον «έσπρωχνε» προς το χωριό. Το πρωί μαζεύαμε τα σύκα (αρμαθερά), το απόγευμα πετούσαμε χαρταετό … Από τότε ξέχασα τον χαρταετό της Καθαρής Δευτέρας, περίμενα το επόμενο καλοκαίρι…

Δημήτρης Ζερβός

Χαρταετός και Αγιοδημητριώτικα

Μπορούμε να οργανώσουμε τις εξής δραστηριότητες:

1. Κατασκευή χαρταετού

•Η δουλειά γίνεται τα απογεύματα στο σχολείο.
• Ο Σύλλογος προσφέρει πολύχρωμα χαρτιά, κόλλα και σπάγκο για τα «ζύγια».
• Θα εξασφαλίσουμε αρκετή πρώτη ύλη για τις «μάνες» (καλάμια από τις Λουρίδες, τον Αυλό ή τον Κουφό).
• Συμμετέχουν μικροί και μεγάλοι. Οι μεγάλοι «δείχνουν» και οι μικροί «κατασκευάζουν».

2. Απογευματινές προπονήσεις

• Σε κατάλληλο χώρο κοντά στο χωριό.
• Οι μεγάλοι θυμούνται την τεχνική του πετάγματος και οι μικροί δοκιμάζουν τις ικανότητες τους.

3. Ολοήμερη εκδήλωση

• Σε ανοικτό χώρο, κατάλληλο για πέταγμα χαρταετού αλλά και για πικ-νικ.
• Ελαφρύ καλοκαιρινό φαγητό / νηστίσιμα.
• Πέταγμα χαρταετού αλλά και τραγούδι με χορό, καλοκαιρινό γλέντι σε παρέες κάτω από τις ελιές.

Αυτή είναι μια αρχική ιδέα! Η δική σας συμμετοχή θα της δώσει την τελική της μορφή!

Δημήτρης Ζερβός

 

6η Νοεμβρίου 2014, Άγιος Δημήτριος Μονεμβασίας

ΠΥΡΓΟΣ ΑΪΦΕΛ

Ο πύργος του Άιφελ και το μικρό μας χωριό.

Σάλος προκλήθηκε στη Γαλλία από τη διαρροή του σχεδίου πώλησης του πύργου του Άιφελ! Γνωστός χάκερ από την Γκρενόμπλ της Γαλλίας ανέσυρε από τα αρχεία του υπουργείου Πολιτισμού απόρρητο σχέδιο πώλησης του πύργου. Το σχέδιο προβλέπει την αντικατάσταση του πύργου από ένα ακριβές αντίγραφο εξολοκλήρου από αλουμίνιο!

Αν και τα έσοδα από την εκμετάλλευση του πύργου καλύπτουν πλήρως τα έξοδα λειτουργίας και συντήρησης του, το υπουργείο υπολόγισε ότι η αντικατάσταση του θα αυξήσει τα ετήσια κέρδη κατά 25%, αφού θα μηδενιστεί το κόστος συντήρησης του χαλύβδινου σκελετού! Το έσοδο από την ίδια την πώληση θα χρησιμοποιηθεί για την αποπληρωμή μέρους του δημόσιου χρέους της Γαλλίας.

Οι διαπραγματεύσεις έχουν προχωρήσει και οι τρεις υποψήφιες αγοράστριες χώρες έχουν υποβάλει εκτός από τις προσφορές και σχέδια μεταφοράς του. Κίνα και ΗΠΑ προτείνουν τον τεμαχισμό του, την μεταφορά του μέσω του Σηκουάνα στον Ατλαντικό και στη συνέχεια με πλοίο στον τόπο προορισμού όπου θα γίνει επανασυναρμολόγηση. Οι Ρώσοι σχεδιάζουν την αερομεταφορά του με τέσσερα ειδικά διασκευασμένα στρατιωτικά μεταγωγικά ελικόπτερα! Ο πύργος θα μεταφερθεί εναερίως ως έχει και θα στηθεί για έξι μήνες στην διαχωριστική γραμμή του Βερολίνου πριν καταλήξει στην Μόσχα! Υπολογίζεται ότι τα έσοδα από τους επισκέπτες στο Βερολίνο θα καλύψουν τα έξοδα μεταφοράς του.

Το θέμα έχει πάρει πανεθνικές διαστάσεις και αποτελεί αντικείμενο καθημερινών διαξιφισμών στα ραδιόφωνα, τα τηλεοπτικά κανάλια και το διαδίκτυο! Δεν γνωρίζουμε αν ο πρόεδρος Ολάν θα πάρει ο ίδιος την τελική απόφαση ή θα προκηρύξει δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο γαλλικός λαός για την τύχη του πύργου!

Το μικρό μας χωριό δεν είναι Παρίσι! Και ο πύργος του Άιφελ (τεχνολογικό επίτευγμα για την εποχή του) δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το ταπεινό μονοτάξιο σχολείο του χωριού μας!

Και όμως αντιμετωπίσαμε ένα παρόμοιο πρόβλημα:

Να συντηρήσουμε τα σιδερένια πορτοπαράθυρα του σχολείου ή να τα αντικαταστήσουμε με αλουμίνια;

1η λύση: Αντικατάσταση των σκουριασμένων ταμπλάδων της πόρτας, καλό ξύσιμο, μίνιον, αντισκωρικό, καλό βάψιμο, αντικατάσταση τζαμιών με διπλά θερμομονωτικά ενεργειακά τζάμια.

2η λύση: Τεμαχισμός και προώθηση στους παλιατζήδες των σιδερένιων κουφωμάτων. Τοποθέτηση νέων θερμομονωτικών κουφωμάτων από αλουμίνιο παρόμοιων με αυτά της Κοινότητας.

Διατήρηση του σχολείου ως μνημείου της εποχής του, τα επιχειρήματα των υποστηρικτών της πρώτης λύσης.

Τεχνικός εκσυγχρονισμός, ανανέωση και αναβάθμιση της αισθητικής του σχολείου, τα επιχειρήματα της αντίθετης άποψης.

Η μικρή έρευνα μεταξύ των κατοίκων και των αρχών του χωριού οδήγησε γρήγορα στην πρόκριση της δεύτερης λύσης με συντριπτική πλειοψηφία.

Δημήτρης Ζερβός

Υ.Γ. Το άρθρο αυτό γράφτηκε πριν από 10 μήνες. Η πληροφορία από την Γαλλία δεν επαληθεύτηκε ποτέ!

This slideshow requires JavaScript.

 

5η Οκτωβρίου 2014, Άγιος Δημήτριος Μονεμβασίας

Αυτό το δεκαπενθήμερο ταξιδεύουμε στο παρελθόν:

Πελοπόννησος, Λακωνία, 1961

Πελοπόννησος, Λακωνία, 1961

Πειραιάς, Ζεϊμπέκικο σε καφενείο, 1953.

Πειραιάς, Ζεϊμπέκικο σε καφενείο, 1953.

 Δείτε όλες τις φωτογραφίες με ένα κλικ εδώ: Henri Cartier Bresson – Tα δυο του ταξίδια στην Ελλάδα

 

24η Αυγούστου 2014, Άγιος Δημήτριος Μονεμβασίας

Ένα τελευταίο αντίο

Πριν από σαράντα μέρες, στις 16 Ιουλίου, έφυγε από κοντά μας ένας πολύ αγαπημένος μου θείος, ο Κυριάκος ο Μακράκος. Πιθανότατα κάποιοι να παραξενευτούν με την ανάρτηση αυτού του προσωπικού κειμένου στην ιστοσελίδα του χωριού μας, συγχωρήστε με. Ο θείος ο Κυριάκος δεν ήταν άνθρωπος των γραμμάτων ή των καλών τεχνών για να μιλήσουμε για το βίο και το έργο του ήταν απλώς ένας καλός και ήσυχος άνθρωπος. Για τα ανίψια του όμως και για όσους τον ζήσαμε από κοντά ήταν ο θείος με το πλατύ χαμόγελο, τη δυνατή φωνή και τα ζεστά γαλανά μάτια. Για μένα ήταν ο θείος που μου στάθηκε πατέρας τα πρώτα χρόνια της ορφάνιας μου, τότε που η θάλασσα μου πήρε το φυσικό μου πατέρα. Η μοίρα τα ΄φερε έτσι ώστε σαράντα δύο χρόνια μετά η θάλασσα να μου πάρει και τον θείο μου.

Έφυγε εκείνη την ημέρα για τη γαλάζια αγαπημένη του, σ’ αυτή που τόσες τρέλες είχε κάνει στην αγκαλιά της σαν ήταν παιδί, που τόσα ταξίδια έκανε σαν μεγάλωσε, με γκαζάδικα και φορτηγά πλοία κι αυτή τον κράτησε κοντά της. Δυο μέρες μετά τον συνόδεψε όλο το χωριό στην τελευταία του κατοικία.

Ο θείος ο Κυριάκος, το τρίτο από τα πέντε παιδιά του Νίκου του Μακράκου και της Θεοχάρις, ο «Τσάρλι» όπως τον μετονόμασε μια θεία από την Αμερική, ο «μαργαζίνος» όπως τον έλεγαν τα μεγάλα αδέλφια του, ανέβηκε μικρό παιδάκι στην Αθήνα για να δουλέψει σε μαγαζί (μαγαζί → μαργαζί→μαργαζίνος) αφήνοντας πίσω τη σφεντόνα του και τις γάτες στην ησυχία τους, τελικά βρέθηκε στο ναύσταθμο και στον Προμηθέα όπως και τόσοι άλλοι από το χωριό μας. Από εκείμπάρκαρε για ταξίδια μακρινά.

Στις αρχές του 1970 άφησε τη θάλασσα και άρχισε να εργάζεται στο μηχανουργείο μαζί με τους αδελφούς του Γιάννη και Δημήτρη. Ήταν εκείνα τα χρόνια που έμενε μαζί μας και καθώς μεγάλωνα με μάθαινε τι είναι το παξιμάδι, το πριτσίνι, το γρέζι, η ηλεκτροσυγκόλληση, η πατέντα, ο κάβουρας, το μοτέρ, ο τόρνος, το γρανάζι και ο ιμάντας. Ήταντα χρόνια που τα χέρια του ήταν μαύρα από τα λάδια των μηχανών και του παραπονιόμουν που δε φορούσε γάντια στη δουλειά. Τα χρόνια που με μάθαινε να κολυμπώ, που μου έδινε τριζάτα φιλιά και κάναμε επισκέψεις σε συγγενείς που έχουν φύγει για αλλού (και φαίνεται πως τον περίμεναν) στις λαϊκές γειτονιές του Πειραιά. Ήταν τα χρόνια που πήρε το πρώτο του αυτοκίνητο, λευκό Toyota Corolla, και σε αυτό τον τύπο έμεινε πιστός για μια ζωή.

Πιστός έμεινε για πάντα σε ό,τι αγαπούσε και πίστευε, σε γονείς, αδέλφια, συγγενείς που είχε δεθεί μαζί τουςκαι στις πολιτικές του επιλογές. Νομίζω πως μόνο όταν παθιαζόταν για την «πολιτική» τον είχαμε δει να θυμώνει και να εκνευρίζεται.

Στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 ξαναγύρισε στη θάλασσα κι έπειτα βγήκε στη σύνταξη. Έφτιαξε το σπίτι στο χωριό και στις αρχές του ΄90 αποφάσισε πως έπρεπε να βάλει τέρμα στη μοναξιά του, έτσι έβαλε στην καρδιά του και στη ζωή του τη θεία τη Βαγγελιώ. Αγρότες και «αθηναίοι» έζησαν αγαπημένοι 23 χρόνια μαζί πότε στο χωριό, πότε στο Φάληρο.

Έτσι κι αυτό το καλοκαίρι κατέβηκαν για τα μπάνια τους στο χωριό αλλά δε θα γυρίσουν μαζί. Ο θείος θα μείνει στην αγκαλιά της γης που τον γέννησε, εκεί που έκανε τα πρώτα του βήματα, τις πρώτες του τρέλες τρομάζοντας την αδελφή του την Ευγενία, όταν τον έπαιρνε ο ύπνος πάνω στα δέντρα κι εκείνη φοβόταν πως τον πήρε το ποτάμι.

Δεν τον πήρε όμως το ποτάμι αλλά η θάλασσα και ο πόνος όλων μας δεν είναι τόσο για το ξαφνικό, όσο για το τραγικό. Δεν το άξιζες, θείε μου, ούτε εσύ τέτοιο τέλος. Σήμερα που τελείται το μνημόσυνο των σαράντα ημερών από το χαμό σου δεν μπορούσα να είμαι εκεί, ήθελα όμως να σε αποχαιρετήσω γιατί ήσουν ο θειούλης μου, γιατί ήσουν ένας καλός κι αγνός άνθρωπος.

Ελένη Τσιριγώτη
(το μαλαγουνάκι σου)

 

1η Αυγούστου 2014, Άγιος Δημήτριος Μονεμβασίας

ΣΤΟΥ ΓΗΡΟΚΟΜΙΟΥ ΤΗΝ ΑΥΛΗ
ΠΑΝΩ Σ΄ΕΝΑ ΠΑΓΚΑΚΙ
ΚΑΘΕΤΑΙ ΟΛΟΜΟΝΑΧΟ
ΛΥΠΗΜΕΝΟ ΓΕΡΟΝΤΑΚΙ

ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΟΣΑ ΕΚΑΝΕ
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ
ΚΑΙ ΒΛΕΠΕΙ ΠΩΣ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ
Σ΄ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΦΡΟΝΙΑ

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΖΟΥΣΑΝΕ
ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ Η ΦΑΜΙΛΙΑ ΤΟΥ
Η ΟΜΟΡΦΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ
ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ

ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ
ΔΕΝ ΧΟΡΤΑΙΝΑΝ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΘΕΛΑΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΟΥΣ
ΝΑ ΖΗΣΟΥΝΕ ΚΑΛΑ

ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΑ ΕΜΟΡΦΩΣΑΝ
ΑΠΟ ΤΟ ΥΣΤΕΡΗΜΑ ΤΟΥΣ
ΚΑΝΑΡΩΝΑΝ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ
ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ

ΚΑΝΕ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΑΓΓΕΛΙΚΗ
ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ
ΕΙΝΑΙ ΑΠ΄ΤΑ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ
ΘΑ ΜΑΣ Τ΄ΑΝΤΑΠΟΔΩΣΟΥΝ

ΤΑ ΔΥΟ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΠΟΥΔΑΣΑΝΕ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ
ΚΑΙ ΚΑΝΑΝΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
ΚΑΙ ΜΕΙΝΑΝΕ ΕΚΕΙ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ ΤΗΣ
ΠΡΙΝ ΚΛΕΙΣΕΙ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ
ΠΕΘΑΝΕ Η ΑΓΓΕΛΙΚΗ
ΚΙ ΕΜΕΙΝΕ Ο ΓΕΡΟΣ ΜΟΝΟΣ

ΖΗΤΗΣΕ ΜΕ ΤΑ ΑΓΟΡΙΑ ΤΟΥ
ΝΑ ΠΑΕΙ ΚΑΗΜΕΝΟΣ
ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΙ ΤΟΥ ΓΡΑΨΑΝΕ
ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΦΑΡΜΑΚΩΜΕΝΟΣ

ΠΑΤΕΡΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕΣ
ΚΑΙ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ
ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΔΩ
ΜΕ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΝΑ ΖΟΥΜΕ

ΚΙ ΓΕΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕ
ΝΑ΄ΧΕΤΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΜΟΥ
ΕΓΩ ΘΑ ΕΥΡΩ ΜΙΑ ΓΩΝΙΑ
ΣΤΟ ΑΛΛΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ

ΜΑ ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΝΕΦΕΡΕ
ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ
ΕΚΕΙΝΗ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕ
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΤΕΡΑ

ΣΠΙΤΙ ΜΕΓΑΛΟ ΕΧΟΥΜΕ
Η ΚΟΡΗ ΚΑΜΑΡΩΝΕΙ
ΜΑ ΟΣΑ ΜΕΤΡΑ ΜΕΙΝΑΝΕ
ΤΑ ΚΑΝΑΜΕ ΣΑΛΟΝΙ

ΠΟΣΟ Ο ΓΕΡΟΣ ΛΑΧΤΑΡΑ
ΝΑ΄ΤΑΝ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ
ΝΑ ΕΙΧΕ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΤΟΥ
ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΤΟΥ

ΑΥΤΗ Η ΣΚΕΨΗ Η ΓΝΩΣΤΙΚΙΑ
ΤΟ ΓΕΡΟ ΑΠΟΚΟΙΜΙΖΕΙ
ΤΟΥ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟΥ Η ΕΡΗΜΙΑ
ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΤΡΙΓΥΡΙΖΕΙ

Ο ΓΕΡΟΣ ΕΚΟΙΜΗΘΗΚΕ
ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΟ ΘΛΙΜΜΕΝΟ
ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ
ΤΟΝ ΒΡΗΚΑΝ ΠΕΘΑΜΕΝΟ

Παναγιώτης Ν. Κατράκης

2α Μαΐου 2014, Άγιος Δημήτριος Μονεμβασίας

ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ

Από Μελισσουργούς δεν ξέρω και δεν θυμάμαι τίποτα, εκείνο που θυμάμαι είναι ότι τον μήνα Μάρτιο μας ερχόντουσαν τα Χελιδόνια και φέτος το Πάσχα δεν είδα ούτε ένα Χελιδόνι να πετάει στον ουρανό.
Εκείνα τα χρόνια της ανέχειας παιδιά εμείς περιμέναμε να έρθουν τα χελιδόνια μέσα στα σπίτια μας που είχαν τις φωλιές τους.
Μέσα στα σπίτια μπαίνανε από τις χαραμάδες που είχαν τα παράθυρα. Τζαμιλίκια στα παράθυρα δεν υπήρχαν.
Στην στέγη μέσα στο σπίτι μας υπήρχε μόνιμα η χελιδονοφωλιά, και κάθε άνοιξη περιμέναμε πώς και πώς να έρθουν τα δικά μας χελιδόνια, τα καταδικά μας, και όποιος τα έβλεπε πρώτος έπαιρνε τα σκαρίκια (συχαρίκια) και στους άλλους, το είχε καύχημα, και έλεγε: εγώ τα είδα πρώτος.
Κάτω ακριβώς από την φωλιά είχαμε ένα τραπέζι το οποίο το σκεπάζαμε με ένα παλιοσέντονο για να μη το κουτσουλάνε.
Όταν βγαίνανε τα πουλάκια από τα αυγά εμείς τα κάναμε χάζι που μόλις ερχόντουσαν οι γονείς τους με κανένα σκουληκάκι το καταλάβαιναν και άνοιγαν όλα μαζί την μύτη τους για να φάνε.
Έτσι την άνοιξη ο ουρανός ήταν γεμάτος από χελιδόνια να πετάνε και να καθαρίζουν την φύση από τα επιβλαβή έντομα. Τώρα ούτε ίχνος από ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ.

Γεώργιος Παν. Τσιριγώτης
(Νήτος)

Μάϊος 2014

 

5η Απριλίου 2014, Άγιος Δημήτριος Μονεμβασίας

Το αυλάκι της βασιλοπούλας

«Τι λέει ο η παράδοση για την βασιλοπούλα και τα Τάλαντα…..

Στην περιοχή της Πλύτρας υπήρχε η πόλη της Αρχαίας Κυπαρισσίας . Η περιοχή αυτή είχε μεγάλο πρόβλημα με την έλλειψη νερού. Η παράδοση λοιπόν λέει πως στην Αρχαία Κυπαρισσία υπήρχε Βασίλειο, όπου ο Βασιλιάς εκεί είχε δύο παιδιά. Ένα κορίτσι και ένα αγόρι.
Η βασιλοπούλα προκειμένου να επιλέξει αυτόν τον οποίο θα παντρευτεί, έβαλε δύο βασιλόπουλα (από διαφορετικές περιοχές) σε μια δοκιμασία.
Τότε λεγόταν… πως οι Βασιλείς που ανήκαν στην ίδια οικογένεια -ήταν δηλαδή αδέρφια-είχαν το δικαίωμα να παντρεύονται μεταξύ τους! Έτσι λοιπόν, ο ένας από τους δύο υποψήφιους μνηστήρες της, ήταν ο ίδιος της ο αδερφός! Ο δεύτερος όμως ήταν ο αγαπημένος της βασιλοπούλας.
Η δοκιμασία που επέβαλε στα δύο βασιλόπουλα, ήταν η εξής: Όποιος έφερνε πρώτος το νερό στο βασίλειο της Αρχαίας Κυπαρισσίας, εκείνος θα την παντρευόταν. Η βασιλοπούλα φυσικά, ήθελε να επιλέξει ως σύζυγό της τον αγαπημένο της. Τον έστειλε λοιπόν να φέρει το νερό από την περιοχή των Μολάων που το έδαφος ήταν πολύ ομαλό, θεωρώντας πως δε θα αντιμετώπιζε καμία δυσκολία φέρνοντας αυτός πρώτος το νερό από εκεί. Για τον αδερφό της, επέλεξε μια πολύ δύσκολη περιοχή, την περιοχή των σημερινών Ταλάντων, που για να φέρει το νερό θα έπρεπε να το περάσει από βραχώδες κι ανώμαλο έδαφος.
Ο αγαπημένος της ξεκίνησε να σκαλίζει πρώτα το αυλάκι και καθώς στην πορεία άφησε το νερό να τρέξει μέσα στο αυλάκι, αυτό σταμάτησε και λίμνασε κάπου στον κάμπο των Μολάων. Έτσι το βασιλόπουλο αυτό- δυστυχώς για την βασιλοπούλα- δεν κατάφερε να πάει ποτέ το νερό στην Αρχαία Κυπαρισσία.
Ο αδερφός της όμως έκανε το εξής: άφησε το ίδιο το νερό καθώς κυλούσε να τον οδηγήσει προς την κατεύθυνση την οποία θα σκαλίσει, και έτσι έφτασε πρώτος το νερό στην Αρχαία Κυπαρισσία.
Όταν η βασιλοπούλα έμαθε τα μαντάτα πικράθηκε τόσο που κρύφτηκε μέσα σε ένα φυτό το οποίο λέγετε ροδοδάφνη. Αυτό το φυτό έχει πολύ πικρούς χυμούς. Έτσι λοιπόν η βασιλοπούλα παρακάλεσε την ροδοδάφνη : «πάρε την ομορφιά μου και δώσε μου την πίκρα σου»! Και έτσι ..πέθανε η βασιλοπούλα από τον καημό της και η ροδοδάφνη απέκτησε πανέμορφα άνθη!
Οι κάτοικοι της περιοχής από την οποία έφερε το νερό ο αδερφός της βασιλοπούλας, πληρώθηκαν με το νόμισμα το οποίο επικρατούσε τότε, το «τάλαντον». Από αυτά τα νομίσματα λοιπόν πήρε και το όνομά του το σημερινό χωριό Τάλαντα.»

Κυριακή Λεμπέση

 

1η Μαρτίου 2014, Άγιος Δημήτριος Μονεμβασίας

Φοιτήτρια της θεατρολογίας μελετά Άμλετ. Ελλείψει λεξικού του Μπαμπινιώτη, ρωτά την θεία της (40 χρόνια μεγαλύτερη) ποια η γενική του ονόματος Σαίξπηρ. Η θεία, αντί απάντησης, την παραπέμπει στο Σουρή.

… Λίγα πράγματα ξέραμε τότε περί Άμλετ.  Ο τίτλος του ποιήματος είναι «Φιλοσοφία». Ποιητής ο Γ. Σουρής. Πρέπει να έχει γραφτεί κάπου μεταξύ 1880-1881. Την τελευταία φράση «……συνάδελφε Σαιξπήρε» την λέγαμε συχνά! (το «έχοις» είναι ευκτική και σημαίνει «είθε[=εύχομαι] να έχεις».

(Από Βικιθήκη, Συγγραφέας: Γεώργιος Σουρής)

 Φιλοσοφία

Νὰ ζῇ κανεὶς ἢ νὰ μὴ ζῇ; ὁ Σαίξπηρ ἐρωτᾷ.
Λοιπὸν TO BE OR NOT TO BE; κι’ ἐγὼ τὸν ἐρωτῶ·
δὲν μοῦ ἀρέσει τίποτε κι’ ἀπὸ τὰ δυὸ αὐτά,
κακὸ ψυχρὸ μοῦ φαίνεται κι’ ἐκεῖνο καὶ αὐτό.
Εἶναι, μὴ εἶναι; σᾶς ρωτῶ… ἤγουν ἐν ἄλλοις λόγοις,
νὰ ὁμιλῇς, νὰ μὴ μιλῇς; νὰ τρώγῃς, νὰ μὴν τρώγῃς;

Νὰ ζῇς; τουτέστι νὰ γελᾷς, νὰ κλαῖς, νὰ φλυαρῇς,
νὰ εἶσαι λόγιος, κλητήρ, κτηνίατρος, παππᾶς,
γιὰ μιὰ δραχμὴ νὰ κόβεσαι καὶ νὰ δικηγορῇς,
καὶ νηστικὸς τῶν ὑπουργῶν τῇς πόρτες νὰ κτυπᾷς.
Νὰ κάνῃς καὶ συνδυασμὸ μὲ τὸν Κατσικαπῆ,
καὶ γιὰ τοῦ ἔθνους νὰ μιλῇς τὴν τόση προκοπή!

Τί κόσμος ἀποτρόπαιος!… κανεὶς καλὰ δὲν ξέρει
γιατί κοιμᾶται καὶ ξυπνᾷ, γιατὶ γελᾷ καὶ χαίρει
σὲ κάθε ἀλλαγὴ καιροῦ…
ψέμμα και πλάνη τὰ καλά, καθὼς καὶ τὰ καλά,
ὁ ἄνθρωπος τὸν ἄνθρωπον αἰώνια γελᾷ,
καὶ ζοῦμε ἔτσι κουτουροῦ.

Ὤ! νά· μιὰ μυῖγα κάθεται εἰς τὴ χυτή μου μύτη…
σὲ τίνων μύτες ἆρα γε ὡς τώρα νὰ ἐπῆγες;
λοιπὸν κι’ ἡ μυῖγα τοῦ Θεοῦ τὸ πάνσοφον κηρύττει;
δὲν φθάνει ὅπου ζῶ ἐγῶ, ἀλλὰ νὰ ζοῦν κι’ ἡ μυῖγες;
Ποιός ξέρει τούτη τὴ στιγμή, ποὺ τόσας σκέψεις κάνω,
ἂν καὶ αὐτὴ φιλοσοφῇ στὴ μύτη μου ἐπάνω!

Αὐτὸς μετρᾷ στὰ δάκτυλα τ’ ἀστέρια τοὐρανοῦ,
ἐκεῖνος μὲ τὰ ἔντερα λεπτολογεῖ τῶν ψύλλων,
κι’ ἄλλος σκοτίζει καὶ χαλᾷ τὸν ἔξοχό του νοῦ,
νὰ μᾶς εἰπῇ οἱ ἄγγελοι σὲ ποιὸ ἀνήκουν φῦλον.
Πλὴν δὲν μᾶς εἶπε ὁ σοφὸς ἀκόμη πῶς τοὺς θέλει·
μὰ κι’ ἀρσενοθήλυκοι ἂν εἶναι τί μᾶς μέλλει;

Τί κόσμος ἀκατάστατος, ἀνούσιος, μωρός!
ὡς πότε ὁ ἀθάνατος μὲ τοὺς θνητοὺς θὰ παίζῃ;
ἀλλὰ ἐνῷ φιλοσοφῶ γιὰ ὅλα σοβαρός,
φωνάζει ἡ κυρία μου: «Ὁρίστε στὸ τραπέζι».
Λοιπὸν καὶ πάλι τὴν κοιλιὰ ἀνάγκη νὰ γεμίσω;
Ὤ! βάστα με, γυναῖκα μου, νὰ μὴν αὐτοκτονήσω.

Θὰ φάγω πάλι, θὰ μασῶ, θὰ ξεροκαταπίνω…
Οὔτε μιὰ μέρα νηστικὸς νὰ μὴ μπορῶ νὰ μείνω;;
Τί σιχαμένα φαγητά!
Νὰ σπάσω ὅλα μ’ ἔρχεται τοῦ τραπεζιοῦ τὰ πιάτα,
μὰ πάλι λέγω μόνος μου. «Ὤ χέρι μου, σταμάτα,
κι’ ἂς λείψουν τέτοια χωρατά».

Ἔφαγα, δόξᾳ τῷ Θεῷ, καὶ τώρα ἂς φουμάρω,
κι’ ἅς ἔβγω τὸν ἀέρα μου στὸ Σύνταγμα νὰ πάρω…
Ὤ! Ὤ! τί κόσμος σοβαρός!
Ὁ ἕνας κι’ ἄλλος μὲ γελᾷ, κι’ ἐγὼ μ’ αὐτοὺς γελῶ,
ψέμματα ὅλοι μοῦ πουλοῦν καὶ ψέμματα πουλῶ,
κι’ ἔτσι διαβαίνει ὁ καιρός.

Πάλι στὸ σπίτι μου γυρνῶ, ζεσταίνομαι, κρυόνω,
καὶ πάλι μὲ χασμήματα στὸ στρῶμα μου ξαπλόνω,
κι’ ἀρχίζω τὸ ρουχαλητό…
Ὤ! ἡ ζωὴ κατήντησε μαρτύριο γιὰ μένα,
ἔγινα Χάμλετ, ὅλα πιὰ τὰ βρίσκω σιχαμένα,
καὶ μόνον θὰνατον ζητῶ.

Μὰ πάλι νὰ μὴ ζῇ κανείς, ποτὲ νὰ μὴν πεινᾷ,
καὶ ἄσπλαχνα νὰ τρώγεται ὑπὸ τὴν κρύα πλάκα,
νὰ μὴ γνωρίζῃ τίς καὶ πῶς τὸ ἔθνος κυβερνᾷ,
καὶ ποιὸς θὰ ἔλθῇ βουλευτὴς ἀπὸ τὴν Καλαμπάκα;
Ἐν ὅσῳ εἶσαι ζωντανός, ναὶ μὲν θὰ ὑποφέρῃς,
μὰ τῆς ζωῆς τὴν ἀνοστιὰ τοὐλάχιστον τὴν ξέρεις,

Ἀλλ’ ὅταν πέσῃς μιὰ φορὰ ἀναίσθητος στὸ χῶμα
καὶ ἀπομείνῃς σκέλεθρο, ὤ! τότε θ’ ἀγνοῇς
τὸ τί ἀξίζει ἡ ζωὴ κι’ ὁ θάνατος ἀκόμα,
κι’ ἂν εἶναι προτιμότερος ὁ τάφος τῆς ζωῆς.
Ὤ! τί φρικώδης ὕπαρξις! τί χάρος σκοτεινός!
κι’ ἀποθαμένος μαρτυρεῖς καθὼς καὶ ζωντανός.

Νὰ ζῇ κανεὶς ἢ νὰ μὴ ζῇ; ὁ Σαίξπηρ ἐρωτᾷ,
λοιπὸν TO BE OR NOT TO BE κι’ ἐγὼ τὸν ἐρωτῶ.
Δὲν μοῦ ἀρέσει τίποτε κι’ ἀπὸ τὰ δυὸ αὐτά,
κακὸ ψυχρὸ μοῦ φαίνεται κι’ ἐκεῖνο καὶ αὐτό.
Μὰ ἡ φιλοσοφία μου κατήφορο ἐπῆρε
καί… γαῖαν ἔχοις ἐλαφράν, συνάδελφε Σαιξπῆρε.

 

2 Φεβρουαρίου 2014, Άγιος Δημήτριος Μονεμβασίας

Ένα καρπούζι στο «σημάδι»

Την δεκαετία του 1960, μικρό παιδί τότε, κατέβαινα από τον Πειραιά στο χωριό για να περάσω το καλοκαίρι. Η ελιά ήταν και τότε στην πλατεία, δίπλα στο ηρώο, αλλά δεν υπήρχε άσφαλτος και κυβόλιθοι ούτε τσιμέντα στους δρόμους,  παρά μόνο χώμα και άφθονες πέτρες. Τότε, είδα για πρώτη φορά «να βάζουν στο σημάδι» ένα καρπούζι. Εξηγούμαι:

Τα μεγαλύτερα παιδιά που οι γονείς τους ή και τα ίδια είχαν μποστάνι και καλλιεργούσαν καρπούζια, ερχόντουσταν κάποιες φορές  στην πλατεία με ένα καρπούζι ανά χείρας. Γρήγορα μαζευόντουσταν και άλλοι και σε λίγο στηνότανε  το παιχνίδι. Τοποθετούσαν το καρπούζι στην μέση  του δρόμου, τότε μόνο το λεωφορείο περνούσε δυό φορές την ημέρα, και στα 20 με 30 μέτρα περίπου από την άλλη άκρη του δρόμου εστέκοντο  όσοι  θα έπαιζαν. Κάθε παίχτης αφού πρώτα πλήρωνε στον ιδιοκτήτη του καρπουζιού το αντίτιμο για όσες πέτρες θα «έριχνε», σημάδευε και προσπαθούσε να πετύχει το καρπούζι. Αν το πετύχενε ήταν δικό του! Α όχι δοκίμαζε ο επόμενος και ο ιδιοκτήτης μάζευε τα φράγκα! Το παιχνίδι στηνότανε συνήθως  τις «σχόλες», που δεν «πηγαίναμε με τα ζώα» αλλά μέναμε στο χωριό.

Ας οργανώσουμε κάτι ανάλογο στα Αϊ-Δημητριώτικα!

Χώρος:  το γήπεδο του ποδοσφαίρου.

Ώρα: πρωί μετά την εκκλησία την Κυριακή ή απόγευμα καθημερινής λίγο πριν πέσει ο ήλιος.

Καρπούζι:  Αϊδημητριώτικο, προσφορά στον σύλλογο από όποιον θέλει.

Πέτρες: ότι βρείτε, επιτρέπονται και πέτρες από την Χαραχιά!

Δικαίωμα συμμετοχής: ένα ευρώ το άτομο. Τα έσοδα πηγαίνουν  στον σύλλογο. Οι θεατές δεν πληρώνουν!

Συμμετέχοντες:  πέντε άτομα κάθε φορά.

Κανονισμός :

  • Με κλήρωση ορίζουμε την σειρά των συμμετεχόντων 1ος , 2ος, 3ος, 4ος, 5ος.
  • Κάθε άτομο ρίχνει πέντε πέτρες  και συνεχίζει ο επόμενος.
  • Την πρώτη φορά το καρπούζι τοποθετείται μακρύα για να ζεσταθούμε.
  • Σε κάθε «γύρο» η σειρά αναστρέφεται δηλαδή την δεύτερη φορά ρίχνουν  5ος, 4ος, 3ος, 2ος, 1ος.
  • Σε κάθε τρίτο γύρο το καρπούζι τοποθετείται  πέντε μέτρα κοντύτερα.
  • Το παιχνίδι τελειώνει μόλις χτυπήσουμε το καρπούζι. Ο νικητής παίρνει το καρπούζι. Η πέτρα θα πρέπει να αφήσει σημάδι στο καρπούζι και όχι απλώς να το «σκονίσει». Ο πρώτος γύρος δεν μετράει. Αν υπάρξει τυχερός  στον πρώτο γύρο εισπράττει μόνο χειροκρότημα!
  • Να ελέγχετε την δύναμή σας. Αν σας βγει ο ώμος από απότομη κίνηση οι διοργανωτές δεν ευθύνονται! Η προπόνηση επιτρέπεται μόνο στην θάλασσα, όταν δεν έχει κόσμο!

Δεσμεύομαι να συντονίσω το «σημάδι» το καλοκαίρι , εφόσον υπάρξει ανάλογο ενδιαφέρον

 Δημήτρης Ζερβός

 

25 Δεκεμβρίου 2013, Άγιος Δημήτριος Μονεμβασίας

ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Αυτό το δεκαπενθήμερο το Ελεύθερο Βήμα δημοσιεύει τις ευχές σας. Μπορείτε  να απευθύνεστε σε συγγενείς και φίλους σε όλο τον κόσμο. Η διεύθυνση αποστολής είναι: info@platana.eu

————————————————————————————————————————————————

Προς τους απανταχού της γης ευρισκομένους Αγιοδημητριώτας

Τέκνα μου εν Κυρίω αγαπητά,

Εορτάζομεν τα Χριστούγεννα και η μεγάλη αυτή Εορτή οδηγεί τη ψυχή και τη καρδιά μας στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ, όπου βλέπομεν τον αόρατον Θεόν οραθέντα ως βρέφος «κείμενον εν τη φάτνη» και αισθανόμεθα χαράν μεγάλην γιατί «επεσκέψατο ημάς εξ ύψους ο Σωτήρ ημών». Αυτήν, λοιπόν, την μεγάλην ημέραν και χαρμόσυνον Εορτήν των Χριστουγέννων επικοινωνώ μαζί σας και εν αγάπη εύχομαι να ζήσωμεν το Μυστήριον της Ενανθρωπήσεως του Θεού και να συμμετάσχωμεν στη χαρά του ουρανού, ψάλλοντες τον ύμνον των Αγγέλων, «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα, με αγάπη, δύναμη και προσδοκία για ένα καλύτερο αύριο, για ένα νέο έτος 2014 γεμάτο ελπίδα, υγεία και ευτυχία.

Μετά της εν Χριστώ Αγάπης

Ιερεύς

π. Παρασκευάς Παπαδάκης

Εύχομαι στον Πρόεδρο ,το Δ.Σ. του συλλόγου και σε όλους τους συγχωριανούς :

Καλά Χριστούγεννα και με υγεία και ευτυχία ο Καινούριος Χρόνος 2014

Γεώργιος Παν. Τσιριγώτης

Η Χριστουγεννιάτικη ευχή μου για όλους μας και για πάντα είναι …..
Καμιά ζωή να μη καταστραφεί …
Κανένας πόλεμος να μη ξεκινήσει …
… ο χρόνος να γιατρέψει ολες τις καρδιές …. και
ο κάθε άνθρωπος να έχει έναν καλό φίλο ..

Χριστίνα Σταμούλη

Μπορεί να λιγοστέψανε εφέτος τα λεφτά μας μα έχουμε ακόμα άθιχτα τα πλούτη στη καρδιά μας Εύχομαι τα Χριστούγεννα υγεία να μας φέρουν και ελπίδα και όνειρα πολλά σε όσους υποφέρουν Και ο Νέος χρόνος που θα μπει να φέρει ωραία δώρα ….. για να είναι το μ΄΄ελλον που θα΄ρθει καλύτερο από τώρα!! Εύχομαι λοιπόν χρόνια πολλάαα σε όλους με υγεία, αγάπη και χαμόγελα .

Μαρία Σταμούλη

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ

Κυριάκος Κυριακάκης

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΧΩΡΙΑΝΟΥΣ.

Ευάγγελος Κλάψης

Χρόνια Πολλά σε όλους.

Μιχάλης Μανιατάκος (Αυστραλία)

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ!!!!!

Ελένη Μαστοράκου

Χρόνια πολλα και καλα!!!!

Μιχάλης Μαρετόπουλος

16 Δεκεμβρίου 2013, Άγιος Δημήτριος Μονεμβασίας

                    Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ

Αμόλησε τις ρίζες του βαθιά
και έπινε νερό απ’ το πηγάδι
στον ουρανό ανέβαινε σιγά-σιγά
μεγάλωνε και θέριευε πρωί με βράδυ

Μαζί του μεγαλώνουμε και μεις αλλά,
για τον πλάτανο τα χρόνια δεν μετράνε
αγέρωχος κοιτάζει από ψηλά
γενιές ανθρώπων από κάτου να περνάνε

Για την ιστορία να πούμε τελικώς
ότι οι σεξολόγοι της εποχής αντάμα
αποφάνθηκαν πως είναι θηλυκός
κι’ ονόμασαν τον πλάτανο πλατάνα.

                             Γιάννης Φάββας

 

22 Νοεμβρίου 2013, Άγιος Δημήτριος Μονεμβασίας

Παραθέτουμε απόσπασμα από το βιβλίο της Κατίνας Ζερβού, σχετικά με την καθημερινή μεταφορά του νερού από το πηγάδι του χωριού (ΤΑ ΒΡΙΚΟΛΟΥΝΙΑ, εκδόσεις Το Ροδακιό 2006).

ΠΛΑΤΑΝΑ ΖΕΡΒΟΥ

Το πηγάδι του “χωριού” βρίσκεται στην θέση “πηγάδια”. Η περιοχή είχε αρκετά ιδιωτικά πηγάδια  γι αυτό και το δημόσιο το ξεχώριζαν ως  το πηγάδι  “του χωριού”. Ήταν υπερυψωμένο στην δεξιά πλευρά του  δημόσιου δρόμου προς τα Τάλαντα, στο ξεκίνημα της ευθείας, μόλις αφήνουμε πίσω μας το χωριό. Σήμερα στο σημείο αυτό έχει κατασκευαστεί ένα μικρό γεφύρι, με αποτέλεσμα  ο δρόμος να περνά ένα-δυό μέτρα ψηλότερα και το πηγάδι να περνά απαρατήρητο!

 

5 Νοεμβρίου 2013, Άγιος Δημήτριος Μονεμβασίας

ΠΛΑΤΑΝΑ

Πλατάνα τοπωνύμιο, πήρε το όνομά της από μια πλατάνα (πλάτανος) που υπήρχε.

Εκεί υπάρχει και το ένα από τα τρία πηγάδια για την ύδρευση του χωριού που έπαιρναν νερό οι πισωμερήτες.

Το πηγάδι ήταν κτισμένο με ξερολιθιά και στην επιφάνεια κτισμένο έμπυλο γύρω γύρω, και το στόμιο υπερυψωμένο περίπου μισό μέτρο και ξεσκέπαστο.

Σκεπάστηκε με καπάκι από λαμαρίνα επί προεδρίας του Γεωργίου Ιωάν. Βανικιώτη (γύφτος) την δεκαετία του 1950.

Στα χρόνια της  ανομβρίας που δεν έβγαζε το κεφαλόβρυσο νερό υπήρχαν τα πηγάδια του χωριού και αυτά δεν είχαν αρκετό νερό, έτσι σηκωνόντουσαν  από τα άγρια χαράματα για να προλάβουν να βρουν νερό για να γεμίσουν τα βαρέλια και τις βίκες.

Στο τέλος του καλοκαιριού που έστυβε και είχε πολύ λίγο νερό, γιατί ήταν στραγγίδια, το νερό έπιανε σκαρφάκια, έτσι για να μην τα πίναμε και αυτά μαζί με το νερό  βάζανε  στις πύργες (χωνιά) αν δεν είχαν σήτα μια τσεμπέρα (γάζα) και το σουρώνανε.

Το άλλο πηγάδι του χωριού ήταν πάνω στον δημόσιο δρόμο και στο ρεματάκι που κατεβαίνει από τα πεζούλια και το τρίτο στην Πλαγιάδα.

Γεώργιος Παν. Τσιριγώτης

(Νίτος)

4/11/2013

 

12 Οκτωβρίου 2013, Άγιος Δημήτριος Μονεμβασίας

Η ιδέα αυτής της σελίδας γεννήθηκε ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη του 2013 στο καφενείο του Αντώνη, όταν ο συγχωριανός μας Χρήστος Λεμπέσης έβγαλε από την τσέπη του ένα φύλλο χαρτί διπλωμένο στα τέσσερα και το έδωσε στον ταμία του συλλόγου Δημήτρη Ζερβό. Το κείμενο, χειρόγραφο, διαβάστηκε μεγαλοφώνως και η ομήγυρις ευθύμησε!  Ήταν το ποίημα «Ο Γέρος» , με θυμοσοφικά χαρακτηριστικά, με το οποίο και εγκαινιάζουμε το Ελεύθερο Βήμα.

ΛΕΜΠΕΣΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Χρήστος Λεμπέσης