Η Αγωνία

Ελεύθερο Βήμα > Γενικά Θέματα

Μπήκα στο Μαθηματικό το 1965. Δεύτερη χρονιά που εφαρμόστηκε το Ακαδημαϊκό απολυτήριο του Γεωργίου Παπανδρέου (μεταρρύθμιση Παπανούτσου). Την εβδομάδα των εξετάσεων το στομάχι μου «έκλεισε» από την αγωνία! Τίποτε δεν πήγαινε κάτω. Μερικές κουταλιές σούπα κάθε βράδυ ήταν όλο κι΄όλο το φαγητό μου. Δεν παραπονιέμαι γι΄αυτό. Άλλωστε αγωνία είχα και την περασμένη εβδομάδα που έκανα γενικές εξετάσεις αίματος και υπέρηχο άνω και κάτω κοιλίας!

Σήμερα ακούω πολλά παράπονα σχετικά με τις πανελλαδικές εξετάσεις, από γονείς κυρίως. Φταίει το σύστημα, ταλαιπωρούνται τα παιδιά και διάφορα άλλα. Ανεξάρτητα από συστήματα, δύο πράγματα πιστεύω ότι βοηθούν για να ξεπεραστεί αυτή η δοκιμασία που ταλαιπωρεί μικρούς και μεγάλους:

Οι καλοί Δάσκαλοι και οι εναλλακτικές λύσεις.

 Ας ξεκινήσω από το δεύτερο. Θυμάμαι ότι περιμένοντας τα αποτελέσματα σκεπτόμουν τι θα έκανα αν δεν περνούσα στο πανεπιστήμιο. Θα μπάρκαρα! Το ναυτικό επάγγελμα, σκληρό ίσως, ήταν μια διέξοδος για τους νέους την εποχή εκείνη. Μόνος μου είχα διαλέξει τις σειρά των σχολών που δήλωσα, μόνος μου θα αποφάσιζα και για το επάγγελμα που θα ακολουθούσα αν δεν έμπαινα. Βέβαια προτιμούσα να μπω στο πανεπιστήμιο,  μιας και ο πατέρας έλεγε ότι καλό είναι να τελειώσει κανείς πανεπιστήμιο και ας γίνει τσαγκάρης μετά!

Είχα καλούς καθηγητές. Αυστηροί ή λιγότερο αυστηροί, γλυκομίλητοι οι στριφνοί αλλά στη πλειοψηφία τους καλοί Δάσκαλοι. Στόχος τους δεν ήταν να σε παραγεμίσουν με γνώσεις. Ξέρανε να σε μαθαίνουν πώς να μαθαίνεις και ενδιαφέρονταν πραγματικά για τη δουλειά τους.  Ήταν ένα πρότυπο 6τάξιο γυμνάσιο στον Πειραιά. Θυμάμαι ότι όταν πήραμε τον κατάλογο με την εξεταστέα ύλη, όλα τα κεφάλαια τα είχαμε διδαχτεί και μας ήταν απολύτως γνωστά. Δεν χρειαζόταν καμιά επιπλέον προσπάθεια. Οι 9 στους 10 μπήκαμε με την πρώτη σε κάποια σχολή. Πέρασα σχετικά εύκολα νομίζω, αλλά η αγωνία των εξετάσεων ήταν μεγάλη όπως σας είπα.

Αυτή δεν ήταν η πρώτη αγωνία στη σχολική μου ζωή. Στα δώδεκά μου είχα δώσει εξετάσεις για την εισαγωγή στο γυμνάσιο. Γραπτά και προφορικά! Μεγάλη αγωνία και τότε. Μόλις που τα κατάφερα (171^ος σε 184 εισαχθέντες). Στα προφορικά μου έβαλαν ένα πρόβλημα με εσωτερική υφαίρεση. Αγνοούσα τελείως την μέθοδο. Η διευθύντρια του δημοτικού και δασκάλα μου στην έκτη τάξη, ήταν πολύ καλή στα φιλολογικά αλλά μέτρια στα μαθηματικά!

Αλλά εξετάσεις έδωσα και πριν πάω στο σχολείο, για να μπω στο Ράλλειο Δημοτικό του Πειραιά. Η αγωνία μου τότε κράτησε μόνο δύο μέρες. Την προπαραμονή και την παραμονή των εξετάσεων. Μετά, οι καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό, τον Άγιο Δημήτρη,  εξαφάνισαν κάθε αγωνία! Τον Σεπτέμβριο που μάθαμε ότι δεν είχα γίνει δεκτός , νέα αγωνία για το «άγνωστο»  δημοτικό σχολείο που θα έπρεπε να γραφτώ και να φοιτήσω.

Αγαπητοί φίλοι, η αγωνία είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα όπως ο φόβος η χαρά ή η λύπη. Απόλυτα φυσιολογικά, τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. Η διαχείριση τους είναι το πρόβλημα. Δεν μπορείτε να εξαφανίσετε την αγωνία! Τα παιδιά σας θα περάσουν και αυτά αγωνίες στην ζωή τους. Αν καταφέρετε να μάθετε στο παιδί σας πώς να τις διαχειρίζεται, τότε θα είσαστε ένας πολύ καλός Δάσκαλος.

Δημήτρης Ζερβός

 

Άγιος Δημήτρης Μονεμβασίας – Φλόκα